Vietnam vs België
Door: Freya
Blijf op de hoogte en volg Freya
29 Maart 2015 | Vietnam, Thái Nguyên
Xin Chao!
Onze 3de stage week begon zeer frustrerend, de eerste 3 nachten waren heel rustig. We hebben ieders 1 bevalling kunnen doen maar aan keizersneden geen gebrek. In onze ogen, veel onnodige keizersneden. Zo kwam er een vrouw binnen op de verloskamer en ik mocht ze als eerste onderzoeken, ik was meteen heel enthousiast want de vrouw had 9 cm en kon dus bijna bevallen. De dokter onderzocht na mij en bevestigde de 9 cm. We begonnen alles klaar te zetten voor de bevalling maar we waren precies de enige die iets deden dus vroegen we ons af wat er aan de hand was. De dokter vertelde ons dat het een keizersnede werd omwille van macrosomie (een te groot kind) en ons enthousiasme was weg. Een hele verhuis naar het OK, we gingen mee om de baby op te vangen waardoor we nog harder teleurgesteld waren want de ‘macrosome’ baby woog 3100 gr en had een normale lengte en schedelomtrek. Ook de vrouw had een breed genoeg bekken dus de baby had perfect op een normale manier geboren kunnen worden.
De volgende nacht was er weer een vrouw in arbeid, ze ging vlot vooruit en weer werden we enthousiast om een bevalling te doen. Op een bepaald moment waren we de vrouw aan het onderzoeken, ik had al naar de harttonen van de baby geluisterd en deze waren goed, Julie onderzocht en daarna kwam de dokter nog eens luisteren naar de harttonen. Deze waren inderdaad plots minder maar de vrouw lag plat op haar rug. Dit zorgt voor het vena cava syndroom, hierdoor wordt een belangrijke vene in de rug van de vrouw platgeduwd waardoor de bloedtoevoer naar de baby vermindert en dit heeft een nadelig effect op de baby. De meeste vrouwen liggen hier trouwens altijd plat op hun rug op een harde tafel maar we krijgen niet uitgelegd dat we de vrouwen beter op hun zij leggen. En als we de vrouwen zelf op hun zij leggen, liggen ze een minuut later terug op hun rug want dit moet hier zo. Maar terug naar het verhaal. De harttonen waren dus even minder maar ze kunnen uit zichzelf ook terug herstellen en als deze dip niet te lang duurt kan dit niet zoveel kwaad. De dokter heeft een halve minuut geluisterd en besliste dat het direct een keizersnede moest worden. We probeerde nog voor te stellen om de CTG aan te leggen (ze hebben 1 veroudert toestel dat niet vaak wordt gebruikt) zodat we een langere tijd naar de harttonen konden luisteren maar de dokter wou toch liever meteen een keizersnede. Weer een verhuis naar het OK en gelukkig een perfect gezonde baby! Toen we terug kwamen in de verloskamer bleek wel dat we een bevalling gemist hadden, een vrouw die was binnen gekomen en bevallen. Hierdoor waren we even echt aan het balen maarja niets aan te doen. Er komen nog wel baby’s.
Onze 4de nacht was gelukkig iets productiever. Ik heb 2 bevallingen kunnen doen en Julie 1. Bij een bevalling die ik heb gedaan was er zwaar meconiaal vruchtwater aanwezig, dit wil zeggen dat de baby stoelgang maakt in het vruchtwater en kan wijzen op het feit dat de baby in nood is. De baby was ook maar 35 weken oud, dus prematuur. De bevalling was vlot maar de baby kwam er maar slap uit. Ik heb de baby direct meegenomen naar de reanimatie tafel en heb haar geaspireerd (luchtwegen uitzuigen) omdat ze niet veel reactie toonde en niet goed begon te ademen. Hierdoor begon ze toch zelfstandig te ademen en is ze er heel goed doorgekomen, gelukkig! De reanimatie van een baby verloopt hier ook heel anders dan bij ons. Ten eerste hebben ze veel minder middelen dan wij in België hebben. De techniek van de baby onderste boven houden en kletsen op de poep wordt hier nog vaak toegepast. Ze aspireren ook heel vaak, zelfs als de baby’s goed doorhuilen. Wij leren dat dit dan niet nodig is. Als de baby echt slecht is geven ze mond op mondbeademing en hartmassage maar dit op een veel ruwere en hardere manier dan wij geleerd hebben. Als bron van zuurstof hebben ze alleen een neusbrilletje. Als ze bij een keizersnede een slechte baby verwachten, vervoeren ze de zuurstof in een opblaasbaar kussen terwijl er in het OK wel zuurstofaanwezig is maar gewoon niet aangesloten. Maar gelukkig hebben we nog niet veel heel slechte kinderen gezien. Na een keizersnede was er ook een baby die heel ongelijk ademende en tirage vertoonde (duidelijk zichtbaar zijn van de ribben van de baby bij inademing, de ribspieren die naar binnen trekken) maar dit kregen we ook niet uitgelegd en de vroedvrouw zei dat alles in orde was. De volgende dag wilden we naar de baby gaan kijken maar ze waren al naar huis.
De bevalling die Julie deed verliep niet zo vlot. Als het hoofd geboren is, moeten de vrouwen hier niet meer meepersen. Hierdoor verloopt de geboorte van de schouders vaak minder vlot. Dit was dus hier het geval, de vroedvrouw begon aan het hoofd te trekken. Wij leren dat je dit niet mag doen omdat dit ernstige gevolgen kan hebben voor de baby en dat er andere middelen zijn om de schouders geboren te laten worden maar wederom kregen we dit niet uitgelegd en kregen we ook niet de kans deze uit te voeren. Ik heb nog nooit iemand zo hard aan een hoofd zien trekken en ik had echt schrik voor het leven van de baby! Uiteindelijk is het er wel uitgeraakt maar één van de armpjes vertoonde geen reflexen. Verlamming is één van de gevolgen die kunnen voorkomen na het te hard trekken aan een hoofd. Maar wij zijn geen kinderartsen en kunnen hier geen diagnose over stellen maar weer kregen we het niet uitgelegd aan de vroedvrouwen en er werd geen kinderarts gebeld.
Vrijdag werden we verwacht op de universiteit om een presentatie te geven aan de dokters over de verschillen tussen België en Vietnam op vlak van verloskunde. We hebben alle verschillen kort en objectief beschreven en ook het verschil in de rol van de vroedvrouw aangehaald. De presentatie zorgde voor wel wat discussie achteraf maar deze was in het Vietnamees dus konden we niet echt volgen. Maar ze waren tevreden over hoe we het hadden aangepakt. We hebben ook al gemerkt dat er een groot verschil is in de mentaliteit van de dokters. Sommige zijn pro vaginale bevallingen, andere doen bijna alleen maar keizersneden. Sommige zijn heel geïnteresseerd in hoe wij werken in België en passen hun manier van werken aan aan onze manier. Andere dokters vinden dat wat wij doen verkeerd is en dus proberen we ons aan te passen aan hun manier van werken. Hierdoor is het soms voor ons wel verwarrend over hoe we het nu juist moeten handelen . Maar het werken hier is heel leuk, de sfeer zit heel goed! De dokters beginnen ons echt te vertrouwen en we mogen steeds zelfstandiger werken. Ik merk aan mezelf dat ik hier veel zekerder ben van mezelf als vroedvrouw en veel sterker in mijn schoenen sta, een leuk gevoel! Ook zaterdag zijn we ook een dagje gaan werken, 2 bevallingen voor Julie en 1 voor mij. Allemaal vlotte, toffe bevallingen.
De teller staat momenteel op 11 bevallingen op Vietnamese bodem, nog 15 te gaan (en hopelijk nog veel meer). Tot volgende week voor meer verhalen en hopelijk nog veel meer bevallingen!
Groetjes
Onze 3de stage week begon zeer frustrerend, de eerste 3 nachten waren heel rustig. We hebben ieders 1 bevalling kunnen doen maar aan keizersneden geen gebrek. In onze ogen, veel onnodige keizersneden. Zo kwam er een vrouw binnen op de verloskamer en ik mocht ze als eerste onderzoeken, ik was meteen heel enthousiast want de vrouw had 9 cm en kon dus bijna bevallen. De dokter onderzocht na mij en bevestigde de 9 cm. We begonnen alles klaar te zetten voor de bevalling maar we waren precies de enige die iets deden dus vroegen we ons af wat er aan de hand was. De dokter vertelde ons dat het een keizersnede werd omwille van macrosomie (een te groot kind) en ons enthousiasme was weg. Een hele verhuis naar het OK, we gingen mee om de baby op te vangen waardoor we nog harder teleurgesteld waren want de ‘macrosome’ baby woog 3100 gr en had een normale lengte en schedelomtrek. Ook de vrouw had een breed genoeg bekken dus de baby had perfect op een normale manier geboren kunnen worden.
De volgende nacht was er weer een vrouw in arbeid, ze ging vlot vooruit en weer werden we enthousiast om een bevalling te doen. Op een bepaald moment waren we de vrouw aan het onderzoeken, ik had al naar de harttonen van de baby geluisterd en deze waren goed, Julie onderzocht en daarna kwam de dokter nog eens luisteren naar de harttonen. Deze waren inderdaad plots minder maar de vrouw lag plat op haar rug. Dit zorgt voor het vena cava syndroom, hierdoor wordt een belangrijke vene in de rug van de vrouw platgeduwd waardoor de bloedtoevoer naar de baby vermindert en dit heeft een nadelig effect op de baby. De meeste vrouwen liggen hier trouwens altijd plat op hun rug op een harde tafel maar we krijgen niet uitgelegd dat we de vrouwen beter op hun zij leggen. En als we de vrouwen zelf op hun zij leggen, liggen ze een minuut later terug op hun rug want dit moet hier zo. Maar terug naar het verhaal. De harttonen waren dus even minder maar ze kunnen uit zichzelf ook terug herstellen en als deze dip niet te lang duurt kan dit niet zoveel kwaad. De dokter heeft een halve minuut geluisterd en besliste dat het direct een keizersnede moest worden. We probeerde nog voor te stellen om de CTG aan te leggen (ze hebben 1 veroudert toestel dat niet vaak wordt gebruikt) zodat we een langere tijd naar de harttonen konden luisteren maar de dokter wou toch liever meteen een keizersnede. Weer een verhuis naar het OK en gelukkig een perfect gezonde baby! Toen we terug kwamen in de verloskamer bleek wel dat we een bevalling gemist hadden, een vrouw die was binnen gekomen en bevallen. Hierdoor waren we even echt aan het balen maarja niets aan te doen. Er komen nog wel baby’s.
Onze 4de nacht was gelukkig iets productiever. Ik heb 2 bevallingen kunnen doen en Julie 1. Bij een bevalling die ik heb gedaan was er zwaar meconiaal vruchtwater aanwezig, dit wil zeggen dat de baby stoelgang maakt in het vruchtwater en kan wijzen op het feit dat de baby in nood is. De baby was ook maar 35 weken oud, dus prematuur. De bevalling was vlot maar de baby kwam er maar slap uit. Ik heb de baby direct meegenomen naar de reanimatie tafel en heb haar geaspireerd (luchtwegen uitzuigen) omdat ze niet veel reactie toonde en niet goed begon te ademen. Hierdoor begon ze toch zelfstandig te ademen en is ze er heel goed doorgekomen, gelukkig! De reanimatie van een baby verloopt hier ook heel anders dan bij ons. Ten eerste hebben ze veel minder middelen dan wij in België hebben. De techniek van de baby onderste boven houden en kletsen op de poep wordt hier nog vaak toegepast. Ze aspireren ook heel vaak, zelfs als de baby’s goed doorhuilen. Wij leren dat dit dan niet nodig is. Als de baby echt slecht is geven ze mond op mondbeademing en hartmassage maar dit op een veel ruwere en hardere manier dan wij geleerd hebben. Als bron van zuurstof hebben ze alleen een neusbrilletje. Als ze bij een keizersnede een slechte baby verwachten, vervoeren ze de zuurstof in een opblaasbaar kussen terwijl er in het OK wel zuurstofaanwezig is maar gewoon niet aangesloten. Maar gelukkig hebben we nog niet veel heel slechte kinderen gezien. Na een keizersnede was er ook een baby die heel ongelijk ademende en tirage vertoonde (duidelijk zichtbaar zijn van de ribben van de baby bij inademing, de ribspieren die naar binnen trekken) maar dit kregen we ook niet uitgelegd en de vroedvrouw zei dat alles in orde was. De volgende dag wilden we naar de baby gaan kijken maar ze waren al naar huis.
De bevalling die Julie deed verliep niet zo vlot. Als het hoofd geboren is, moeten de vrouwen hier niet meer meepersen. Hierdoor verloopt de geboorte van de schouders vaak minder vlot. Dit was dus hier het geval, de vroedvrouw begon aan het hoofd te trekken. Wij leren dat je dit niet mag doen omdat dit ernstige gevolgen kan hebben voor de baby en dat er andere middelen zijn om de schouders geboren te laten worden maar wederom kregen we dit niet uitgelegd en kregen we ook niet de kans deze uit te voeren. Ik heb nog nooit iemand zo hard aan een hoofd zien trekken en ik had echt schrik voor het leven van de baby! Uiteindelijk is het er wel uitgeraakt maar één van de armpjes vertoonde geen reflexen. Verlamming is één van de gevolgen die kunnen voorkomen na het te hard trekken aan een hoofd. Maar wij zijn geen kinderartsen en kunnen hier geen diagnose over stellen maar weer kregen we het niet uitgelegd aan de vroedvrouwen en er werd geen kinderarts gebeld.
Vrijdag werden we verwacht op de universiteit om een presentatie te geven aan de dokters over de verschillen tussen België en Vietnam op vlak van verloskunde. We hebben alle verschillen kort en objectief beschreven en ook het verschil in de rol van de vroedvrouw aangehaald. De presentatie zorgde voor wel wat discussie achteraf maar deze was in het Vietnamees dus konden we niet echt volgen. Maar ze waren tevreden over hoe we het hadden aangepakt. We hebben ook al gemerkt dat er een groot verschil is in de mentaliteit van de dokters. Sommige zijn pro vaginale bevallingen, andere doen bijna alleen maar keizersneden. Sommige zijn heel geïnteresseerd in hoe wij werken in België en passen hun manier van werken aan aan onze manier. Andere dokters vinden dat wat wij doen verkeerd is en dus proberen we ons aan te passen aan hun manier van werken. Hierdoor is het soms voor ons wel verwarrend over hoe we het nu juist moeten handelen . Maar het werken hier is heel leuk, de sfeer zit heel goed! De dokters beginnen ons echt te vertrouwen en we mogen steeds zelfstandiger werken. Ik merk aan mezelf dat ik hier veel zekerder ben van mezelf als vroedvrouw en veel sterker in mijn schoenen sta, een leuk gevoel! Ook zaterdag zijn we ook een dagje gaan werken, 2 bevallingen voor Julie en 1 voor mij. Allemaal vlotte, toffe bevallingen.
De teller staat momenteel op 11 bevallingen op Vietnamese bodem, nog 15 te gaan (en hopelijk nog veel meer). Tot volgende week voor meer verhalen en hopelijk nog veel meer bevallingen!
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
