Een lach en een traan

Waar moet ik beginnen, om het met de woorden van Mary Poppins te zeggen: supercalifragilisticexpialidocious. Wat een topervaring!

Deze week was het vooral afscheid nemen van iedereen in het ziekenhuis en de laatste dingen regelen op de universiteit. Vietnamezen zijn iets afstandelijker maar toch was het een moeilijk afscheid. Iedereen was heel tevreden over ons, en achteraf kwam er stiekem nog een dokter tegen ons zeggen dat hij hoopt dat we snel terug komen. Het was een geweldige stage, 30 Vietnameesjes op de wereld gezet, waardoor ik naar huis kom met 44 bevallingen. Ik heb hier ongelofelijk veel bijgeleerd. De manier van werken is totaal anders dan in België dus het gaat even aanpassen worden om terug in de Belgische zorg terecht te komen.

Het was een enorm cultuurverschil, op de meeste vlakken kon ik me hier heel goed aan aanpassen maar waar ik het moeilijk mee bleef hebben was de manier van omgang met de patiënten. Vooral van de Vietnamese studenten. De vroedvrouwen waren kordaat en afstandelijk tegen de vrouwen maar de studenten hadden gewoon geen respect. Wij behandelde onze patiënten wel met respect en empathie en dit zorgde dan ook voor heel wat discussie omdat we dingen deden die ze niet gewoon waren. Bijvoorbeeld ademhalingsoefeningen, de vrouw verfrissen, masseren, bij haar blijven als mentale en fysieke steun,… De dokters en vroedvrouwen was aangenaam verrast dat we dit deden en gaven de andere studenten onder hun voeten dat ze dit ook moesten doen. Maar ik denk niet dat ze het helemaal gesnapt hebben. De oudste vroedvrouw gaf ons ook nog een mooi compliment door te zeggen dat ze ons heel professioneel vond. Ik ben hier een veel sterkere vroedvrouw geworden. Je leert kritischer nadenken doordat je meer stilstaan bij de verschillen tussen de 2 culturen. Ze werken hier met veel minder middelen waardoor je creatiever en logischer leert nadenken. Ik mocht hier veel zelfstandiger werken dan in België waardoor ik ook zelfzekerder ben geworden. Ik zou het echt iedereen aanraden, als je de kans hebt om ‘abroad’ te gaan. Doen!

Niet alleen als vroedvrouw maar ook als persoon heb ik veel bijgeleerd. Vier maanden weg van huis, weg van de routine, een sprong in het onbekende. Het doet iets met een mens. Je leert jezelf beter kennen, je goede maar zeker ook negatieve kanten. Ik heb geleerd om de kleine dingen terug meer appreciëren en meer stil te staan bij de dingen die je meemaakt en te genieten. Hopelijk kan ik dit behouden eens ik terug in het drukke België kom. Het is een ervaring die ik voor eeuwig met me meedraag.

Het is zo’n dubbel gevoel, je bouwt hier op korte tijd een leven op en nu moet je het weer achterlaten, voor altijd. Ik kijk enorm uit terug te gaan rondreizen en om nog veel meer van mysterieuze Vietnam te ontdekken Maar langs de andere kant ga ik ons broodvrouwtje missen, de mensen van het buffetje waar we zo vaak zijn gaan eten, de bazin van onze vaste coffeeshop, de mannetjes die ons altijd een ritje op hun moterbike wilden verkopen, en ga zo maar door. Je raakt zo snel geïntegreerd en nu moeten we het plots weer achterlaten. Thai Nguyen u was geweldig, dank u!

Maaaaar nu is het tijd om het verdere Vietnam te ontdekken. Op het programma staan: Sapa -Ho Chi Minh City – Hué – Hoi An – Da Nang – Halong Bay – Hanoi en dan terug naar Bangkok. Maar voor deze sappige reisverhalen zal je me persoonlijk moeten aanspreken.

Bedankt voor jullie aandacht en tot in België!

Groetjes,
Freya