Een wereld vol verschillen
Door: Freya
Blijf op de hoogte en volg Freya
05 April 2015 | Vietnam, Thái Nguyên
Goed nieuws voor de mannelijke helft van de generatie 2015, deze week hebben redelijk wat meisjes op de wereld geholpen. Dus jullie zullen wel een vrouwtje vinden. Het waren er schoontjes hoor!
Onze eerste 3 nachten waren wederom zeer rustig en wederom gevuld met de nodige frustraties. De frustraties waren weer hetzelfde verhaal als vorige week: mooie bevallingen die plots verstoord worden door grote knippen en onnodig duwen op buiken, onnodige keizersneden voor bijvoorbeeld ‘foetale nood’ (er was geen sprake van foetale nood) maar dan duurt het wel drie kwartier voor de baby er effectief uit is via de keizersnede en ondertussen deed niemand de moeite om nog maar 1 keer naar de baby te luisteren. Gelukkig werd er een volledig gezond baby’tje geboren. Soms hebben ze toch rare konkels die Vietnamezen.
Het hangt er hier echt ongelofelijk hard van af welke dokter er ‘on duty’ is. De ene doet veel gewone bevallingen, bij de andere worden het allemaal keizersneden. Ondertussen weten we welke dokters we moeten volgen. Donderdagnacht was het dé dokter die iedereen gewoon laat bevallen. Ik weet niet hoe ze het doet maar het is effectief zo. We hebben deze nacht ieders 3 bevallingen kunnen doen, we waren in onze nopjes! Het waren allemaal vlotte bevallingen en we mochten heel zelfstandig werken. Er waren zelfs een aantal vrouwen gaaf, dit zien ze hier niet vaak omdat ze heel vroeg en vaak onnodig knippen, dus ze waren heel tevreden van ons. Bank vooruit! Eén van de bevallingen die ik deed, bleek achteraf het kindje het syndroom van Down te hebben. Toen de baby geboren werd vond ik al dat het redelijk slap was en weinig reflexen vertoonde. Ik stimuleerde de baby en hij begon direct goed door te huilen dus ik dacht dit komt in orde en gaf de baby over aan Julie. Nadat ik klaar was met de vrouw liet Julie me zien dat het kindje klompvoetjes had. We riepen de dokter erbij maar deze zei: ‘it’s ok’ en meer woorden werden er niet aan vuil gemaakt. Ook de reflexen waren nog steeds niet wat ze moesten zijn. Ik vond ook dat het kindje een ander gezicht en ogen had en toen we beter begonnen te kijken zagen we dat het kindje geen neusbeentje had en een heel dikke nekplooi. Ondertussen kwam ook de vroedvrouw nog eens kijken en bevestigde ons vermoeden. Ze liep terug weg en ik dacht dat ze een kinderarts ging bellen. Maar dat was te optimistisch. De baby werd gewoon naar de familie gebracht en we weten niet of het aan de familie vertelt is. Ik hoop dat het kindje in een goed gezin terecht is gekomen en geaccepteerd wordt.
Er kwam ook een vrouw binnen met een laat miskraam, 17 weken werd ons vertelt. De vroedvrouw deed de bevalling. Het gebeurde allemaal redelijk emotieloos maar wel op een rustige manier. Toen kwam de dokter om achteraf nog een curettage (‘kuisen’ van de baarmoeder) te doen bij deze vrouw en deze zat samen met 2 studenten geneeskunde te lachen tussen de benen van de vrouw. Dit vond ik toch een beetje respectloos. Het lichaampje, het is echt een klein (uiterlijk) volledig gevormd baby’tje van ongeveer 10 cm, werd aan de familie meegegeven en de vrouw mocht naar huis.
Zondag trokken we, vergezeld van een doos Belgische Jules Destrooper koekjes die we hier ergens in een winkeltje vonden, naar stage. Aangezien het een feestdag is in België vandaag vonden we het de perfecte aangelegenheid om eens met iets te trakteren. Het was een rustige dag met hier en daar plots een bevalling. Ondertussen ben ik de 30 bevallingen gepasseerd en de 40 begint in het vizier te komen. Ik ga toch blij ben als ik aan dat getal kom want het heeft al voor heel veel stressmomenten gezorgd.
Het werken hier is echt heel fijn, we mogen hier veel technieken uitvoeren. Episiotomieën zetten (‘knippen’) en deze ook hechten, kunstmatig vliezen breken, heel veel vaginale onderzoeken, we mogen elke bevalling uitvoeren, … Allemaal zaken waar we in België veel minder kans toe krijgen. Ik leer veel zelfstandiger, rustiger, zelfzekerder en vlotter te werken. Ik ben kritischer over wat ik doe omdat je constant vergelijkt tussen de Belgische manier van werken en de Vietnamese manier van werken, hierdoor denk je ook nog creatiever en actiever na. En ik hoop nog heel veel bij te leren maar daar ben ik van overtuigd.
We hebben de afgelopen 3 weken een beetje te hard (iets te veel uren op een week) gewerkt, de volgende weken gaan we het iets rustiger aan doen. Zo kunnen we ook wat meer van het lokale leven hier genieten!
Groetjes en een Vrolijk Pasen iedereen!
Onze eerste 3 nachten waren wederom zeer rustig en wederom gevuld met de nodige frustraties. De frustraties waren weer hetzelfde verhaal als vorige week: mooie bevallingen die plots verstoord worden door grote knippen en onnodig duwen op buiken, onnodige keizersneden voor bijvoorbeeld ‘foetale nood’ (er was geen sprake van foetale nood) maar dan duurt het wel drie kwartier voor de baby er effectief uit is via de keizersnede en ondertussen deed niemand de moeite om nog maar 1 keer naar de baby te luisteren. Gelukkig werd er een volledig gezond baby’tje geboren. Soms hebben ze toch rare konkels die Vietnamezen.
Het hangt er hier echt ongelofelijk hard van af welke dokter er ‘on duty’ is. De ene doet veel gewone bevallingen, bij de andere worden het allemaal keizersneden. Ondertussen weten we welke dokters we moeten volgen. Donderdagnacht was het dé dokter die iedereen gewoon laat bevallen. Ik weet niet hoe ze het doet maar het is effectief zo. We hebben deze nacht ieders 3 bevallingen kunnen doen, we waren in onze nopjes! Het waren allemaal vlotte bevallingen en we mochten heel zelfstandig werken. Er waren zelfs een aantal vrouwen gaaf, dit zien ze hier niet vaak omdat ze heel vroeg en vaak onnodig knippen, dus ze waren heel tevreden van ons. Bank vooruit! Eén van de bevallingen die ik deed, bleek achteraf het kindje het syndroom van Down te hebben. Toen de baby geboren werd vond ik al dat het redelijk slap was en weinig reflexen vertoonde. Ik stimuleerde de baby en hij begon direct goed door te huilen dus ik dacht dit komt in orde en gaf de baby over aan Julie. Nadat ik klaar was met de vrouw liet Julie me zien dat het kindje klompvoetjes had. We riepen de dokter erbij maar deze zei: ‘it’s ok’ en meer woorden werden er niet aan vuil gemaakt. Ook de reflexen waren nog steeds niet wat ze moesten zijn. Ik vond ook dat het kindje een ander gezicht en ogen had en toen we beter begonnen te kijken zagen we dat het kindje geen neusbeentje had en een heel dikke nekplooi. Ondertussen kwam ook de vroedvrouw nog eens kijken en bevestigde ons vermoeden. Ze liep terug weg en ik dacht dat ze een kinderarts ging bellen. Maar dat was te optimistisch. De baby werd gewoon naar de familie gebracht en we weten niet of het aan de familie vertelt is. Ik hoop dat het kindje in een goed gezin terecht is gekomen en geaccepteerd wordt.
Er kwam ook een vrouw binnen met een laat miskraam, 17 weken werd ons vertelt. De vroedvrouw deed de bevalling. Het gebeurde allemaal redelijk emotieloos maar wel op een rustige manier. Toen kwam de dokter om achteraf nog een curettage (‘kuisen’ van de baarmoeder) te doen bij deze vrouw en deze zat samen met 2 studenten geneeskunde te lachen tussen de benen van de vrouw. Dit vond ik toch een beetje respectloos. Het lichaampje, het is echt een klein (uiterlijk) volledig gevormd baby’tje van ongeveer 10 cm, werd aan de familie meegegeven en de vrouw mocht naar huis.
Zondag trokken we, vergezeld van een doos Belgische Jules Destrooper koekjes die we hier ergens in een winkeltje vonden, naar stage. Aangezien het een feestdag is in België vandaag vonden we het de perfecte aangelegenheid om eens met iets te trakteren. Het was een rustige dag met hier en daar plots een bevalling. Ondertussen ben ik de 30 bevallingen gepasseerd en de 40 begint in het vizier te komen. Ik ga toch blij ben als ik aan dat getal kom want het heeft al voor heel veel stressmomenten gezorgd.
Het werken hier is echt heel fijn, we mogen hier veel technieken uitvoeren. Episiotomieën zetten (‘knippen’) en deze ook hechten, kunstmatig vliezen breken, heel veel vaginale onderzoeken, we mogen elke bevalling uitvoeren, … Allemaal zaken waar we in België veel minder kans toe krijgen. Ik leer veel zelfstandiger, rustiger, zelfzekerder en vlotter te werken. Ik ben kritischer over wat ik doe omdat je constant vergelijkt tussen de Belgische manier van werken en de Vietnamese manier van werken, hierdoor denk je ook nog creatiever en actiever na. En ik hoop nog heel veel bij te leren maar daar ben ik van overtuigd.
We hebben de afgelopen 3 weken een beetje te hard (iets te veel uren op een week) gewerkt, de volgende weken gaan we het iets rustiger aan doen. Zo kunnen we ook wat meer van het lokale leven hier genieten!
Groetjes en een Vrolijk Pasen iedereen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
