Mijlpaal

Het doel is bereikt, ik heb het gehaald. Het magische en vervloekte getal 40 is een feit. Figuurlijk was het een zware bevalling om er te raken, letterlijk was het één van de vlotste die ik hier gedaan heb. Het was een prematuurtje, 34 weken. De vrouw kwam binnen op verloskamer, 9 cm. Een kwartiertje later, 2 duwtjes en de baby zag zijn eerste levenslicht. En Freya kan zo goed als afstuderen. Buiten dat nagelbijtende finale praktijkexamen dan.

Deze week ging het op de verloskamer weer zijn gewone gangetje, de ene nacht al wat drukker dan de andere. De ene nacht al wat hectischer als de andere, het blijft me verbazen hoe slecht ze kunnen omgaan met ‘stresssituaties’. Als er plots iemand onverwacht binnenkomt waar snel bij gehandeld moet worden lopen ze hier allemaal rond als ‘kiekens zonder kop’. Ergens is het grappig om te zien. Net zoals hun panische angst voor bloed en andere lichaamsvochten. Vooral de dokters en student dokters. Zo doen ze de geboorte van de placenta langs de zijkant van de vrouw zodat ze niet in contact komen met te veel bloed maar dit is, vind ik, echt geen handige manier van werken. Ze vonden het in het begin ook raar dat wij dit niet deden. Als er bij een bevalling nog vruchtwater rondspat, duiken ze onder tafel om het te ontwijken. Grappig om te zien, al vergeten ze dat soms wel het kind dat aan het geboren worden is. De pas bevallen moeders moeten ook direct volledig stoppen met bloeden na een bevalling, hiervoor krijgen ze vaak heel veel medicatie toegediend. En dan nog wordt dit vaak niet bereikt en dan beschouwen ze dat als abnormaal. In België is het normaal dat een vrouw nog bloed verliest de uren/dagen/weken na haar bevalling. Het wordt natuurlijk wel in de gaten gehouden dat dit normale hoeveelheden zijn.

Tijdens onze laatste nacht hebben we een vrouw opgevolgd die goed Engels sprak hierdoor konden we echt met haar communiceren. Dit was de eerste keer in 7 weken tijd. Ze wou eigenlijk graag een keizersnede maar we hebben haar er kunnen van overtuigen dat een normale bevalling beter is. En uiteindelijk is er een gezonde, prachtige jongen geboren via een normale vaginale bevalling. Het was heel leuk om haar echt te kunnen steunen en haar door het arbeid te helpen. Zoals we in België altijd doen maar hier niet de gewoonte is. De vrouw was ons zo dankbaar, hiervoor wordt je een vroedvrouw. De dag nadien zijn we een cadeautje gaan kopen voor haar en zijn we op kraambezoek geweest, super fijn.

Dit weekend hebben we, met wat locals, weer wat nieuwe plekjes in de stad ontdekt. Genoten van het Vietnamese eten, geluisterd naar optredens van lokale talenten en nog een actiefilm meegepikt in de cinema. Aziaten en hun liefde voor actiefilms, ik ben toch niet helemaal overtuigd. Vanavond (zondag) zijn we uitgenodigd voor een familiefeest bij een meisje dat we via onze les hebben leren kennen. De precieze gelegenheid heb ik niet helemaal gesnapt maar ik kijk al uit naar de overvloed aan lekker eten en de Vietnamese gezelligheid.

De komende week zal onze laatste stageweek zijn, we gaan nog een paar keer overdag naar het ziekenhuis, dus veel bevallingen zullen er niet meer in zitten. Maandag worden we op de universiteit verwacht voor de laatste zaken af te handelen en dan gaan we stilletjes beginnen inpakken om nog meer van het geweldige Vietnam te ontdekken.

Alles komt hier stilaan op zijn einde. Onze laatste nachten zijn voorbij, onze laatste Engelse ‘les’ is gegeven, volgende week onze laatste dagen in het ziekenhuis en ons laatste bezoek aan de universiteit. We moeten beginnen afscheid nemen van mensen die we waarschijnlijk nooit meer gaan terug zien. Een raar gevoel, ik begon me hier meer en meer thuis te voelen. Ik ga ze missen die Vietnamezen met hun rare kronkels. Maar we gaan die laatste dagen nog dubbel en dik van Thai Nguyen genieten.

Tot volgende week!