Tijd voor het echte werk

Deze week zijn we er echt aan begonnen. Maandag tot en met donderdag nachtshift en zaterdag dagshift met de Engels sprekende dokter. Het was een vruchtbare week, we hebben ieders 6 bevallingen kunnen doen. Dus het zal ons wel lukken om aan 40 babytjes te komen.

Deze week gingen de bevallingen er al veel gemoedelijker aan toe. Ik denk dat de bevallingen die we op onze eerste dag meemaakten toch eerder een uitzondering zijn. Het moet vooruitgaan maar ze hebben toch nog oog voor het comfort van vrouw en kind. De bevalling verlopen hier in het algemeen wel minder vlot dan in België maar dit is vooral te wijten aan het bekken van de vrouwen hier. Ze zijn kleiner van gestalte en hebben hierdoor ook een smaller bekken waardoor het moeilijker is voor de baby om hier door te raken. Ze zijn hier ook iets ongeduldiger dan in België en laten de baby minder indalen in het bekken en beginnen vroeger met persen wat de uitdrijving ook verlengt. Bijna alle vrouwen krijgen een grote knip en er wordt bijna altijd mee geduwd op de buik om de bevalling sneller te laten verlopen. De meeste vrouwen krijgen ook oxytocine (hormoon om de weeën te optimaliseren), dit gebruiken we in België ook vaak maar wij geven het via een pomp om een juiste hoeveelheid te kunnen geven. Te veel van dit hormoon kan zorgen voor hyperstimulatie van de baarmoeder wat het leven van de baby in gevaar kan brengen. Hier geven ze het dus ook maar gewoon via het infuus aan een hoge snelheid. Gelukkig zijn tot nu toe de baby’s er altijd redelijk goed uit gekomen. Ook tepelstimulatie, wat ook zorgt voor het vrijkomen van oxytocine, is een techniek die hier heel veel gebruikt wordt. In België wordt dit amper gedaan.

Tijdens onze derde nacht was ik een bevalling aan het doen maar de uitdrijving (bevalling) ging niet snel genoeg dus beslisten de dokters om een keizersnede te doen. Naar onze mening was dit nog niet nodig en perste de vrouw gewoon niet juist. Ze duwde haar bekken dicht waardoor de baby geen plaats had om geboren te worden, maar dit kregen we niet uitgelegd aan de vrouw en dokters. Dus iedereen in alle staten naar het operatiekwartier. Onderweg was ik met Julie aan het praten over dat de kans heel groot was dat ze onderweg zou bevallen en we hadden gelijk. Net in het OK aangekomen, zagen we een hoofd tevoorschijn komen. Door de hele verhuis kon de vrouw meer ontspannen en had haar baby wel plaats om geboren te worden. Iedereen was ineens in paniek, aan het roepen en ze wisten niet goed wat te doen. Ik heb snel handschoenen aangedaan en naar de vrouw gelopen om de baby verder aan te nemen. Terwijl Julie de tafel voor de baby klaarlegde. Achteraf kwam de dokter tegen ons zeggen dat we goed gehandeld hadden. Wij konden er mee lachen maar de Vietnamezen waren er niet goed van. Ze staan hier niet graag voor verrassing en proberen alles te plannen maar dit is niet mogelijk in de verloskunde. Daarom doen ze hier zeer snel een keizersnede als er iets afwijkend is.

Steriliteit is een vaak toch ook een relatief begrip hier, ze doen hun best maar soms missen ze een logische redenering. Ze wordt bijvoorbeeld de ‘steriele’ korentang gebruikt om steriele handschoenen te nemen maar ook om de vulva van de vrouw te ontsmetten. Daarna wordt ze terug in de houder gezet om er daarna weer een steriele doek mee te nemen. Ook hygiëne is niet helemaal optimaal, het zelfde scheermesje wordt voor iedereen gebruikt. Net als het zuurstofmasker, elke vrouw krijgt hier zuurstof voor de harttonen van de baby te verbeteren. In België zijn we hier van afgestapt omdat het net nadelig bleek te zijn voor de baby. En zo zijn er nog een hoop voorbeelden van hygiëne die niet optimaal is maar hier hebben ze natuurlijk minder middelen dan in België.

Wat ook opvalt is dat er heel veel jongetjes geboren worden. Hopelijk vinden deze later nog allemaal een vrouw maar dan gaan we toch ook wat meer meisjes op de wereld moeten zetten. En als we de baby aan de vader gaan tonen, geven deze ons altijd een soort van fooi. Wij weigeren dit altijd maar de vroedvrouw of dokter die in de buurt is, komt het dan in ontvangst nemen.

Het heerst een heel leuke sfeer tussen dokters, vroedvrouwen en studenten. Ze beginnen ons steeds beter te kennen en te vertrouwen waardoor we steeds meer en meer mogen doen. Alles begint in zijn plooi te vallen, we beginnen een paar woordjes Vietnamees te kunnen en de Vietnamezen beginnen over hun verlegenheid te raken om met ons te praten.

We doen hier vele uren per week, waardoor we de rest van de week niet zoveel gedaan hebben. Uitgerust en nog meer van de Vietnamese keuken geproefd. We zijn klaar voor weer een week vol avontuur!

Groetjes