Op ontdekking (deel 1)

Hallo iedereen,

Maandagochtend gingen we met zen tweeën op weg naar de universiteit voor een gesprek met mevrouw Diep. Veel wist ze ons echter niet te vertellen want ze wist niet veel over de werking van het ziekenhuis. Ze stelde voor dat we de week erop maandag (16/03) zouden beginnen met onze stage maar we hebben haar toch gevraagd of we niet vroeger konden starten. Ze ging overleggen met de rector van de universiteit of het mogelijk was om woensdag (11/03) te starten. De dag erna kregen we een verlossend bericht dat we woensdag naar het ziekenhuis mochten komen voor een gesprek met de dokters en een rondleiding in het ziekenhuis. Jippie!

Woensdag trokken we vol goede moed naar het ziekenhuis. Eerst ontmoeten we een paar dokters, waar we een gesprek mee hadden om onze samenwerking te bespreken. Ze vertelden ons dat er ongeveer 15 bevallingen per dag zijn MAAR de meesten bevallen met een keizersnede want de bevolking hier is van mening dat dit beter is dan een normale vaginale bevalling. Wij hebben hun dan proberen uit te leggen dat we voornamelijk hier zijn om normale vaginale bevallingen te doen, en dat we een aantal van 40 moesten halen om te kunnen afstuderen in België. Ze stelden direct voor dat we dan beter nachten zouden werken omdat de meeste vrouwen ’s nachts bevielen. Overdag was er meer kans dat ze met een keizersnede bevielen onder druk van de familie. Dit is voor ons geen enkel probleem.

Daarna gingen we een kijkje nemen in het departement gynaecologie. Twee weken geleden zijn ze verhuist naar een nieuw gebouw, wat maakt dat alles nog heel proper is. Het eerste wat opviel, is dat het ongelofelijk veel volk rondloopt. Er zijn nog 100 andere studenten die ook stage lopen in dit departement, voornamelijk studenten geneeskunde. Maar deze studenten zijn niet zo gemotiveerd en zitten meestal op een stoel de tijd te doden. Op de gang lag een vrouw te ontwaken uit haar narcose met haar infuuszak op haar buik terwijl er constant mensen langs haar liepen. De materniteit bestaat een heleboel zalen waarin gemiddeld 6 vrouwen met hun baby’s samen liggen. Er heerst een gezellige drukte met al de familie die errond rond om de kraamvrouwen te voorzien van eten. Er is ook een soort van wachtrij ontstaan in de gang. Dit blijken de grootmoeders te zijn die wachten voor een plekje in het lokaal om de baby te wassen.

De verloskamer/prenatale consultatie is in een apart gebouwtje verbonden door een gang. Er is een lokaal voor de echo’s (ze hebben recent een nieuw echotoestel aangekocht), een onderzoekskamer, een kamer waar de vrouw 2 uur na de bevalling verblijft al vorens ze naar haar kamer gaat, een verloskamer met 3 verlosbedden vlak naast elkaar (zonder gordijnen), een spoelruimte en een lokaal voor de verpleegkundigen. In de gang staat een tafeltje voor de administratie. In het gangetje, dat de 2 gebouwen verbindt, zitten een heleboel vrouwen te wachten voor een onderzoek. We ontmoeten nog een paar vroedvrouwen en dokters, iedereen is hier ongelofelijk vriendelijk maar de taalbarrière is toch wel heel groot. Er is één dokter die Engels kan praten (deze is enkel op zaterdag aanwezig) en voor de rest wat studenten die zich verstaanbaar kunnen maken. We proberen om Vietnamees te leren maar het is heel moeilijk om te onthouden en uit te spreken met al die verschillende klanken. Maar dit loop wel los, wij leren hun Engels en zij ons Vietnamees.

Donderdag en vrijdag zijn we in de dag gaan meelopen op de verloskamer zodat we een idee konden krijgen van de manier van werken. Als de vrouwen binnenkomen om te bevallen worden ze onderzocht en wordt er naar de harttonen van baby geluisterd met een hoorn van Pinard. Dit is een manier die wij in België niet meer gebruiken maar voor ons is het leuk om hiermee te leren werken. Daarna worden de vrouwen terug gestuurd naar hun ‘kamer’ om daar te wachten. Zo worden ze een paar keer onderzocht maar veel minder dan in België. De arbeid moeten ze op zichzelf doormaken samen met hun familie, de vroedvrouwen helpen de vrouw hier niet in. De vrouwen bevallen hier ook alleen, er mag niemand mee in de verloskamer. ‘No support’ zoals ze het hier zeggen. Als het bijna zover is, blijven de vrouwen in de verloskamer, constant liggend in de beensteunen met de benen wijd. Dit is ook een verschil met België. De vrouwen worden totaal anders behandeld dan in België, ze mogen geen pijn laten zien en mogen niet klagen. ‘No support’. Als alle taken van de dag gebeurd zijn (zie verder) beginnen ze door te doen aan de vrouwen die nog moeten bevallen, vliezen worden gebroken, vrouwen worden vaak onderzocht en blijven in de verloskamer liggen, constant in de beensteunen met de benen wijd. We mochten de vrouwen mee onderzoeken om te zien hoeveel opening ze hadden. De 2 vrouwen bevielen tegelijker tijd, in onze ogen waren de vrouwen nog niet klaar om te bevallen want de baby’s zaten nog hoog in het bekken. Maar de gynaecologen zeiden van wel. De vroedvrouwen doen de bevallingen hier en de gynaecologen komen regelmatig eens kijken en grijpen in indien nodig. Ik mocht mee een bevalling doen. De vrouwen worden aangetikt om goed te luisteren en er wordt veel geroepen. De bevallingen gebeuren veel ruwer en alles moet veel sneller gaan dan in België. De vroedvrouwen zitten constant met hun handen in de vagina’s van de vrouwen en er wordt uit volle kracht op buiken geduwd. De vrouwen zien ongelofelijk hard af maar mogen niet klagen of ze krijgen naar hun voeten. De vrouwen krijgen grote knippen waardoor het ook niet meer nodig is om te damsteunen (handgreep tijdens de bevalling) dus dat doen ze hier ook niet. De baby wordt direct afgenaveld en weggenomen van de moeder. Ook de placenta (moederkoek) moet direct geboren worden en dit doen ze ook op een andere manier dan in België, hij wordt ook niet nagekeken op volledigheid. Daarna gaan ze met heel hun hand in de baarmoeder om ze ‘proper’ te maken. Daarna wordt er gehecht, zonder verdoving. In het bed ernaast is de vrouw nog steeds aan het persen maar ze is volledig uitgeput en ziet er niet goed uit. De forceps, verlostang, wordt boven gehaald en er wordt met volle kracht aan getrokken. Uiteindelijk komt er een blauwe baby uit met een enorme teut op zijn hoofd. Na een reanimatie, die ook volledig anders gebeurt dan wij het geleerd hebben, kleurt de baby redelijk goed bij en hij krijgt nog wat extra zuurstof. In mijn ogen stond ik op bepaalde momenten precies in een beenhouwerij. Ik was hier niet helemaal goed van en had nood aan frisse lucht na dit te aanschouwen. We vroegen of ze altijd zo werkten en we kregen een redelijk vaag antwoord terug. Dus ik denk dat dit de gang van zaken is in de verloskamer. De manier van werken in de verloskamer is totaal anders dan wij gewoon zijn, we nemen meer onze tijd om de natuur zijn werkt te laten doen (behalve in noodsituaties). En ook de omgang met patiënten is anders, bij ons is het liefelijker en met iets meer respect. Dit is even aanpassen maar zo hoort het in hun cultuur dus is het aan ons om dit te respecteren. Voor ons is het even een knopje omdraaien maar dit komt wel.

(vervolg zie deel 2, mijn verhaal was te lang voor in 1 keer :))